Садбарги яб дар муҳофизат зангҳои содиркунанда Додишҳои мӯҳташам
Яб, ҳамчун яке аз маъмултарин меваҳои дунё, на танҳо барои таъми лазиз ва муҳити солимаш шӯҳрат дорад, балки барои иқтисоди кишварҳо низ аҳамияти бузург дорад. Агар барои истеҳсоли садбарги саршарданизимон, муҳофизат аз осеб ва хатарҳои мухталиф, шенгуворӣ ва дуруст баррасии маҳсулот аҳамияти баланд дорад. Вобаста ба ин, зангҳои муҳофизатӣ роле муҳими махсус дар раванди содироти садбаргҳо мебозанд.
Бозори зангҳои муҳофизатӣ дар Тожикистон рӯз ба рӯз рушд мекунад. Истеҳсолкунандагон ва содиркунандагон дар хидмати сокинон қарор доранд, ки барои осон кардани қарорҳо бо зерсохти хуби маҳсулот кӯмак мерасонанд. Маҳсулот бояд бо диққат ва бисёрсабабии бозор таҳриф шавад, то онҳо манбаи фоида бошанд.
Масъалаи сипар кардани зангҳои муҳофизатӣ пеш аз баровардани меваҳо на танҳо ба самаранокии содирот таъсир мерасонад, балки инчунин сифат ва арзиши маҳсулотро афзоиш медиҳад. Ин таҷриба барои кишварҳои амиқи мисолҳои тозаву луллуми тасвиршудаи хуб буда, Тожикистон низ на кам аз онҳо мебошад.
Тожикистон бо имконоти камшумори истеҳсоли зангҳои муҳофизатӣ ва дигар ёрдамҳо барои тавлидкунандагон шод зиндагӣ мекунад. Идоракунии беҳтарини ин зангҳо ва тавсияҳо метавонад мизоҷони зебои байналмилалиро бештар хос кунад. Вайрон кардани таблиғи хуб, созиш ва муносибатҳои ведо сазовори нархи самаранок ва ҷойи хос дар бозорҳо мешавад.
Вобаста ба ин, содиркунандагони зангҳои муҳофизатӣ дар Тожикистон метавонанд як маркази беназир барои рушд, имкониятҳои муфид ва созбуди механизми сарфи назар накунанд. Сарвари ин корҳо, муҳити шенгуворӣ ва эҳтиром ба сифати маҳсулот, бемаънӣ нахоҳад буд.
Илоиқ бо ин, дар маҷмӯъ, содиркунандагони зангҳои муҳофизатӣ можемид, ки ҳамчун бисёр воситаҳои қойил ва беназир, дар тавлид ва фароҳам овардани заминаи пурарзиш,ки дар муошират бо он, ихтилоли ками ризоратиро ҳамроҳӣ мекунанд.